Als je een schip wil bouwen, roep dan geen mannen bij elkaar om hout te verzamelen, het werk te verdelen en orders te geven. In plaats daarvan, leer ze verlangen naar de enorme eindeloze zee.
– Antoine de Saint-Exupéry
Trump is verkozen tot president van Amerika. Zo wordt de wereld wakker op 11/9. In die wetenschap vertrek ik ’s middags naar Driebergen voor een lezing van Sihame El Kaouakibi. Het contrast kan niet groter zijn. ’s Ochtends sta ik op met een toch ietwat depressief gevoel. Waar moet het naartoe als een man als Trump, die buitensluit in plaats van verbindt, die bijt in plaats van omarmt, die polariseert in plaats van verbroedert, het machtigste land van de wereld gaat leiden?
Sihame geeft me ’s avonds het antwoord. Ze is een jonge vrouw van 30 met een multiculturele achtergrond; Antwerps, Belgisch, Marokkaans. Ze vertelt hoe het Vlaams Belang opkwam in de jaren ’90 en hoe er anders naar haar en naar haar broertje werd gekeken. Dit was de aanleiding voor haar om op te staan en zich in te gaan zetten voor de verbinding in dit door verschillen verscheurde land. Ik voel de inspiratie opborrelen op het moment dat ze vertelt over haar after school programs, Let’s Go Urban, waar jongeren van alle verschillende achtergronden samenkomen. Er is ruimte voor dans, zang, kunst. Het is een plek waar jongeren zichzelf kunnen ontdekken, waar ze kunnen dromen en zichzelf kunnen ontwikkelen. Vanaf het moment dat ze hun eigen weg hebben gevonden worden ze coach voor de nieuwe garde. Door haar verhaal kijk ik ook met andere ogen naar mijn eigen lespraktijk. In hoeverre kunnen mijn leerlingen kiezen en dromen? Is er ruimte binnen school om grenzeloos te denken en word je in die klas van 30 gezien en gesteund als je een goed idee hebt? De titel van het boek van Sihame zegt al genoeg: “Waarom iedereen zegt maar niemand echt gelooft dat jongeren de toekomst zijn.” Jonge mensen met alle potentie worden in een systeem gedrukt waar ze vooral homogeen moeten zijn om zo éénzelfde pad te bewandelen. We moeten leren omgaan met verschillen alsof het een beperking is terwijl het juist de verschillen zijn die zorgen voor kracht en balans.
Youssouf en Farik laten zien wat zij, deze straffe Madame, voorelkaar heeft gekregen. Met een pakkende dansact laten zijn hier, in Driebergen, zien wat Sihame heeft opgezet. Ze vertellen hoe ze zich gewaardeerd voelen op deze plek waar ze bezig kunnen zijn met hun droom en waar ze niet per se Marokkaans of Moslim zijn.
Aan het einde van de avond zit ik vol met nieuwe ideeën. Ik zie dat er werk aan de winkel is en dat er een taak ligt voor jonge mensen zoals ik, de taak om te verbinden. Zo triest als de dag begon, zo energiek eindigt deze dag.
Die avond bereid ik nog een lesje voor mijn Havo 4. Als docente Frans wil ik ze de volgende dag bewust maken van de maatschappelijke verschuivingen. Vandaag komt Trump aan de macht en morgen misschien Marine Le Pen in Frankrijk. Waarom wil ik dit morgen het eerste uur in mijn Havo 4 laten zien? Ik wil ze vooral laten zien dat alle mensen, ongeacht hun geloof of huidskleur, uiteindelijk meer gelijk dan verschillend zijn;. Dat het allemaal kinderen, ouders, broertjes en zusjes zijn met dezelfde wens; gezien en gewaardeerd worden.
Deze en andere blogs van Anke zijn eerder verschenen op hetkind.org
liaison-onderwijs.nl 